Η εποχή που διανύουμε, αδιαμφισβήτητα είναι μία από τις καλύτερες καθώς κοπάδια από κάθε λογής μικρόψαρα όπως αθερίνα, παπαλίνα, κεφαλόπουλα, έχουν κατακλύσει ακτές, λιμάνια και κάβους, παρασύροντας μαζί τους και λογής λογής αρπαχτικά. Ένα από αυτά είναι η λίτσα, ένα πανέμορφο, δυνατό και αδηφάγο αρπακτικό που μας ξαφνιάζει, λυγίζοντας μας το καλάμι! Ακόμα και αν είναι μικρή σε μέγεθος δεν παραδίδεται εύκολα...
Σίγουρα σας έχει τύχει να ψαρεύετε κοκκάλια ή μικρούς λούτσους και κάτι “μανιασμένο” να αρπάζει το τεχνητό και να αρχίζει ξέφρενη πορεία. Μετά από λίγο καταλαβαίνετε ότι το ψάρι δεν έχει μεγάλο βάρος και βγάζοντας το έξω βλέπετε ότι αυτός ο τσαμπουκάς ήταν μια... μικρή λίτσα! Τα χτυποκάρδια που μας προκαλεί μπορεί τελικά να μας απογοητεύσουν για το είδος και το μέγεθος του ψαριού που τελικά βγάζουμε αλλά δεν παύει να παραμένει μια ευχάριστη έκπληξη.
Σαν ψάρι...
Οι λίτσες του είδους Amia μπορούν να φτάσουν σε πολύ μεγάλα μεγέθη
Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν δυο είδη λίτσας που μπορεί να πιαστούν με spinning τους καλοκαιρινούς μήνες. Το ένα είναι η γνώστη λίτσα και πρόκειται για είδος πελαγόδρομο που η επιστημονική της ονομασία είναι lichia amia. Ανήκει στην οικογένεια των καραγκίδων,και το σώμα της είναι πλατύ και λεπτό με άσπρη και ασημί απόχρωση,ενώ παράλληλα η ράχη της έχει ένα ζωηρό τόνο γαλαζοπράσινου χρώματος, όσο ακόμα το ψάρι είναι ζωντανό. Αυτό το είδος φτάνει σε μεγέθη πολύ μεγάλα ακόμα και σαράντα κιλά.
Το άλλο είδος είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε “λιτσομελάνουρο” και στην ουσία είναι το μικρό ξαδελφάκι της Lichia Amia, με επιστημονική ονομασία Lichia Stella. Πρόκειται για είδος πελαγόδρομο και ανήκει όπως και η lichia amia στην οικογένεια των καραγκίδων.Το σώμα της είναι ωοειδές και πλευρικά συμπιεσμένο.Το χρώμα της ενώ φαίνεται γαλάζιο με αποχρώσεις γκρι,στην πραγματικότητα είναι λευκό περλέ με πέντε οβάλ κηλίδες πιο σκούρο στις πλευρές της.Ενώ τα πτερύγια και η ουρά της παρουσιάζουν μαύρες αποχρώσεις. Σε μέγεθος σπάνια ξεπερνά το κιλό. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις οπού βγήκαν ψάρια ακόμα και δυο κιλών! Αλλά τα συνήθη μεγέθη οπού θα βρεθούμε αντιμέτωποι είναι τα προαναφερθέντα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι και στα δυο είδη η πλευρική γραμμή τους είναι εύκολα αντιληπτή. Αυτό τις βοηθάει να εντοπίζουν τη λεία τους πολύ εύκολα ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες.
Η συμπεριφορά τους
Αρέσκεται να κυνηγάει κυρίως κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας, μεσημεριανές ώρες, όταν ο ήλιος είναι στο απόγειο του. Βέβαια αυτό δε σημαίνει πως το ξημέρωμα ή το σούρουπο δεν θα έχουμε πιθανότητες. Ψάρια έχουν βγει τόσο πρωινές όσο και απογευματινές ώρες, ωστόσο αν θέλουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες υπέρ μας και να νιώσουμε το ψάρι πάνω στο τεχνητό μας, οι μεσημεριανές ώρες έχουν τον πρώτο λόγο. Θα τη συναντήσουμε κατά κύριο λόγο σε παραλίες με αμμουδιά, ποσειδώνια, ακόμα και σε μεικτούς βυθούς.
Λόγω της μεγάλης λαιμαργίας της, πλησιάζει πολύ ρηχά έως και μισό μέτρο νερό, οπότε σίγουρα θα βρίσκεται στο πεδίο δράσης μας. Μία εξίσου καλή επιλογή είναι τα λιμάνια, μία σταθερή αξία καθώς πολλά μικρόψαρα συγκεντρώνονται εκεί για να προστατευτούν από τους θηρευτές. Για τους πιο παράτολμους, υπάρχει και άλλη επιλογή, αυτή των κάβων, με τη βασική προϋπόθεση πως υπάρχει πέρασμα αυτών των ψαριών στον συγκεκριμένο τόπο. Ειδικά το είδος Stella συναντάται κυρίως εκεί μαζί με το πλήθος από τα μελανούρια.
Όπως είναι εύκολα αντιληπτό,θα πρέπει να ιδρώσουμε μέσα στο καυτό ήλιο του θέρους, οπότε η συνοδεία καπέλου και νερού κρίνεται απαραίτητη. Προαιρετικά δε θα ήταν κακό να έχουμε μαζί μας και ένα αντηλιακό καθώς ο ήλιος δεν αστειεύεται.
Διασκέδαση με λιτσάκια και top water τεχνητά!
Πρόκειται ίσως για τον πιο διασκεδαστικό και συνάμα αγχωτικό τρόπο για να επιτύχουμε τη σύλληψη ενός ατόμου του είδους. Ένα είδος είναι τα τεχνητά wtd (walk the dog) τα οποία είναι πολύ δελεαστικά στα μάτια αυτών των ψαριών. Την πλεύση τους, τη διαμορφώνουμε εμείς με κοφτά jerks του καλαμιού και την κορυφή κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας. Αποτέλεσμα είναι το τεχνητό μας να κάνει το κατάλληλο ζικ ζακ δηλαδή μία ρεαλιστική πλεύση του τεχνητού με κινήσεις δεξιά και αριστερά πάνω στο αφρό.
Μια άλλη κατηγορία τεχνητών στην οικογένεια των top water είναι τα popper. Εδώ έχουμε σαφώς ευκολότερο έργο στο τρόπο ανάκτησης αυτών των τεχνητών. Το popper είναι ρεαλιστικό τόσο με τη κλασσική τεχνική popping δηλαδή εκτελώντας μεγάλης έντασης χτυπήματα ώστε να δημιουργούμε μεγάλους πίδακες νερού, όσο και με απλή γρήγορη ανάκτηση όπου πάλι θα πετάξει πίδακες νερού στην επιφάνεια. Η τελευταία πλεύση πρόκειται για τον πλέον αγαπημένο μου τρόπο ανάκτησης, καθώς από το πουθενά εμφανίζεται μια σιλουέτα να καταδιώκει το popper, κάνοντας με να νιώσω τρομερή έκρηξη αδρεναλίνης κατά το χτύπημα.
Επιπλέον μπορούμε να εκτελέσουμε και πιο κοφτά χτυπήματα με παύσεις πέντε δευτερολέπτων ή και παραπάνω. Γενικά, με τις μικρές λίτσες έχω παρατηρήσει ότι λίγο πριν το topwater τεχνητό μας βρεθεί εκτός νερού, τότε είναι συνήθως που θα δεχτούμε και το strike. Κατά τη μάχη, μόλις η λίτσα βρεθεί πάνω στις σαλαγκιές ξεκινά ένα απίστευτο φευγιό το οποίο συνοδεύεται με απότομα κεφάλια όταν το ψάρι σταματήσει την πρώτη κούρσα του. Μέχρι και τα τελευταία μέτρα η λίτσα αντιστέκεται σθεναρά γι αυτό και εμείς δεν επαναπαυόμαστε ως ότου το ψάρι βρεθεί στην απόχη μας.
Προσωπικές εμπειρίες
Το ψάρεμα της λίτσας είναι άκρως διασκεδαστικό αλλά δυστυχώς στα νερά του Σαρωνικού οπού συνήθως ψαρεύω, είχα συναντήσεις με ψάρια κάτω των δυο κιλών. Οπότε η πρόκληση για μια μάχη με μια πραγματικά μεγάλη λίτσα όπως του φίλου μου Μάριου Καραχάλιου, πιστεύω πως με περιμένει! Οι δικές μου συλλήψεις ήταν μέχρι τώρα από ψάρια των 500 γρμ. μέχρι και τα δυο κιλά.
Σαφέστατα τα περισσότερα έγιναν c&r, αλλά μια μάχη πάντα έχει και παράπλευρες απώλειες. Κάποια ψάρια κρατήθηκαν καθώς κατά το άρπαγμα τους (το οποίο είναι βίαιο) πιάστηκαν επιπόλαια από ζωτικά σημεία όπως π.χ. μάτια. Οπότε μια απελευθέρωση σε ένα τέτοιο ετοιμοθάνατο ψάρι είναι διπλό κρίμα. Όταν όμως το ψάρι έχει πιαστεί φυσιολογικά και είναι στα προαναφερθέντα μικρά μεγέθη καλό είναι να τα απελευθερώνουμε καθώς είναι κρίμα να μην φτάσουν σε διαστάσεις των 20 κιλών και άνω! Βέβαια τα Stella δεν μεγαλώνουν πολύ οπότε έχετε υπόψιν σας ότι ένα ψάρι του κιλού είναι ενήλικο.
Στην κουζίνα…
Σαν γεύση σίγουρα η λίτσα δεν συγκρίνεται με ένα λαβράκι. Παρόλα αυτά, έμενα προσωπικά μου αρέσει ψητή στα κάρβουνα εφόσον την έχουμε μαρίναρει πρώτα. Τι κάνουμε; Εφόσον κρατήσουμε ένα άτομο του είδους, το καθαρίζουμε όσο ακόμα είναι φρέσκο, κατόπιν σε ένα ταψί βάζουμε ελαιόλαδο, ρίγανη, χυμό από ένα λεμόνι, αλάτι, πιπέρι και δεντρολίβανο και το αφήνουμε στο ψυγείο για 2 ώρες. Στη σχάρα μετά ο καθένας ξέρει πως του αρέσει ψημένο το ψάρι οπότε το αφήνω σε εσάς αυτό το κομμάτι. Εμένα προσωπικά μου αρέσει όταν η πέτσα έχει ξεροψηθεί όπως στη φωτογραφία...
Καλή σας όρεξη λοιπόν και Καλό Καλοκαίρι σε όλους!
